Culturele diversiteit vraagt om een masterplan

In de nieuwste editie van de Cultuurkrant NL geven vijf mensen die zich inzetten voor cultuureducatie of cultuurparticipatie hun advies aan de nieuwe minister van OCW, Ingrid van Engelshoven.
De samenleving is radicaal veranderd, maar de culturele sector is nog altijd niet cultureel divers genoeg, constateert Marijn Cornelis, directeur CultuurSchakel. Het is hoog tijd dat de minister van OCW actie onderneemt en daar een passend budget bij levert. Lees haar verzoek aan Ingrid van Engelshoven.

Verzoek aan de minister: heel graag een masterplan voor culturele diversiteit!

Geen van uw collega-ministers heeft een migrantenachtergrond en culturele diversiteit wordt in het regeerakkoord nauwelijks genoemd. Ik hoef u, als oud-wethouder van een multiculturele stad, niet uit te leggen waarom dit een gemiste kans is. Je gerepresenteerd voelen in de politiek zou topprioriteit moeten zijn in deze tijd waarin groepen uit elkaar groeien en het vertrouwen in de politiek afneemt.

De culturele sector kan hierin het voorbeeld geven. Bij uw ministerie staat diversiteit al op de agenda. Toch zie ik te weinig vorderingen. 40 procent van de Nederlanders en minstens zoveel migranten zijn actief op gebied van cultuur. Veel kunstbeoefenaars blijven echter binnen hun eigen cirkel en de diversiteit van cultuuruitingen wordt maar mondjesmaat herkend en erkend. Management van culturele instellingen en kunstvakopleidingen is overwegend blank en denkt vanuit de West-Europese cultuur. En welke leerkracht kan aansluiten op wat de leerlingen thuis aan cultuur meekrijgen, als je bedenkt dat een groot deel van hen in steden als Den Haag een migrantenachtergrond heeft?

Dit lossen individuele instellingen niet op met een Code Culturele Diversiteit. Daarvoor is de keten te ingewikkeld: kunst en cultuur spelen een rol thuis, op school, buitenschools, en van jong tot oud. Diversiteit raakt daarbij diverse onderwerpen, zoals opleidingen, kennisdeling, personeelsbeleid en de beleidsterreinen onderwijs, welzijn en cultuur. Daarom is er een masterplan nodig waarbij we schaken op verschillende borden tegelijk.

Ik pleit voor een landelijke aanpak, in samenwerking met gemeenten. Faciliteer (net als bij het programma Cultuureducatie met Kwaliteit) lokale meerjarige programma’s om de diversiteit binnen cultuur te verhogen en zet daarbij breed in op meer diversiteit bij cultuureducatie, opleidingen, management, beleidsmakers en instellingen.

Daar hoort een passend budget bij en dat is goed te verdedigen. Want hoewel het hoofdstuk cultuur in het regeerakkoord minder dan een bladzijde beslaat, weten wij beiden dat bij alle andere onderwerpen in het akkoord (veiligheid, onderwijs, zorg en integratie) juist cultuur het verschil kan maken!